Czym dokładnie jest destylacja alkoholu?

Destylacja to proces, w którym ciecz jest podgrzewana w celu wytworzenia pary, a następnie ponownie skraplana z powrotem w ciecz. Cały pomysł jest inspirowany naturą. Woda po zmianie swojego stanu w kałużę następnie zamienia się w niewidzialną parę po dniu pełnym gorącego słońca. Chłodny wieczór odwraca proces, a źdźbła trawy tworzą kropelki wody. Ktoś wpadł na pomysł, że moglibyśmy podgrzać ciecz ogniem, a potem zrobić to samo za pośrednictwem aparatury. Następnie nasi przodkowie zadali sobie pytanie. Czy trzymanie czegoś zimnego nad ciepłą parą sprawiłoby, że znów byłaby płynna? Narodziny destylacji kryją się w tych pytaniach właśnie w tych dwóch powyższych pytaniach. Dodaj trochę pachnących ziół i z zagęszczonych oparów zrób perfumy. Weź sfermentowaną ciecz, a będziesz mógł przygotować alkohol, co tworzy jeszcze lepszą wizję wykorzystania tego procesu. Dzięki wielu eksperymentom na przestrzeni lat wypracowaliśmy aparaturę i destylatory, które pomogły ludzkości stworzyć coś więcej niż tylko bimber. Chociaż musimy przyznać, że to właśnie on będzie głównym tematem tego wpisu.

Chociaż możemy nigdy nie wiedzieć, kto dokładnie odkrył destylację, uczeni zgadują, że trudnimy się w tym od co najmniej stulecia. Tym samym wiemy, że praktyka alchemiczna jest starożytna. W starożytności Arystoteles przynajmniej raz wyjaśnił pierwszą przesłankę destylacji, parowania, w swoim dziele Meteorologice, gdzie napisał, że wodę morską można oczyścić przez parowanie.

Jeśli chodzi o część dotyczącą kondensacji, jedna z najczęściej powielanych teorii dotyczy destylacji zachodzącej w kuchniach od około pierwszego do trzeciego wieku naszej ery. Innymi słowy, kobiety były prawdopodobnie pierwszymi alchemikami. Eksperci zajmujący się badaniem whisky sugerują na podstawie swojego dochodzenia, że alchemia prawdopodobnie zrobiła pierwszy krok, łącząc dwa puste naczynia za pomocą tuby. Ciecz zostałaby w tym działaniu podgrzana w pierwszym naczyniu, aby wytworzyć aromatyczne opary w okrągłym pojemniku, schłodzona, a następnie skierowana przez rurkę do drugiego naczynia lub innego rodzaju odbiornika. Cały ten opis z pewnością przywodzi na myśl pierwsze zamysły działania, którym jest destylacja alkoholu.

Zadziwiające jest to, że ta podstawowa architektura, za którą odpowiada destylator, czyli bulwiaste dno z ramieniem wystającym z góry, aby zbierać opary, a następnie kierować je do drugiego naczynia, jest nadal bardzo często stosowana w dzisiejszych czasach. Te destylatory garnkowe wraz z innym rodzajem destylatorów zwanych kolumnowymi lub ciągłymi (a czasem nawet ich kombinacją) stanowią kręgosłup operacji destylarskich na całym świecie. Bez nich nasza możliwość produkcji alkoholu zostaje bardzo ograniczona. Nie wiedząc, co to destylacja, moglibyśmy pozwolić sobie jedynie na to, aby wyprodukować piwo.

Elementarz dotyczący destylatora i destylacji alkoholu.

Większość bimbru wytwarzana w destylatach garnkowych jest albo destylowana podwójnie, albo trzykrotnie. Za każdym razem, gdy alkohol jest podgrzewany, skraplany i gromadzony, nazywamy to destylacją. Zrób to dwa razy i nazwij to podwójną destylacją. Zrób to trzy razy, a otrzymasz potrójną destylację. Nie trzeba tłumaczyć analogii. Pierwsza destylacja oddziela alkohol, podobnie jak inne substancje o niższej temperaturze wrzenia w sfermentowanym płynie, osadzając się na dnie tego, co nazywa się nadal niegotową cieczą (sfermentowana ciecz w tym miejscu jest zlewką na pierwszym etapie, nad którą destylator alkoholu będzie musiał jeszcze nieco popracować). Alkohol odparowuje w temperaturze 78,33 stopni, więc zebrana ciecz będzie miała również wyższą moc alkoholu. Zawartość będzie się pienić i bąbelkować, wyciągając wszelkiego rodzaju cząsteczki i opary z cieczy. Powstały destylat zaczyna nabierać formy, jednak jest kierowany do dalszej obróbki i destylowany ponownie w destylatorze alkoholu w celu zwiększenia zawartości procentów, a także uzyskania lepszego smaku trunku.

Ogólnie rzecz biorąc (choć nie zawsze), im więcej razy destylowany jest trunek, tym jaśniejszy i czystszy jest produkt końcowy. Starzenie się drewna może jednak zastąpić lekkość samego produktu. Z tego powodu wiele osób lubi młodą szkocką whisky single malt, która dostarcza wielu aromatycznych elementów zrodzonych zarówno z fermentacji, jak i destylacji, nie będąc przyduszonym przez drzewne elementy smakowe destylatu i efektu, który dodaje chłodnica podczas ostatnich etapów przygotowywania trunku. Niektóre z nut pochodzących z destylacji to jabłka, gruszki, cytryna i banan. Często słyszy się, że maniacy wysokiej jakości alkoholu nazywają takie nuty smakowe i aromaty różnymi, specyficznymi głębiami smakowy, które są klasą często pachnących związków organicznych.

Kształt, rozmiar i materiał garnka nadal wpływają na smak naszego destylatu. Ponieważ różne pierwiastki w cieczy ulatniają się (stają się gazem) w różnych temperaturach, takie jak alkohol (78,33 stopni) i woda (100 stopni), destylatory mogą regulować temperaturę i czasy destylacji, aby wpływać na tak zwaną objętość trunku, która będzie ostatecznym produktem. Rozmiar destylatora znacznie wpływa na to, które cząsteczki aromatyczne ulatniają się i tworzą ją na szyi aparatury.

Destylatory monitorują destylat wciąż opuszczający trunek, zbierając najbardziej aromatyczny płyn. Inne części destylatu, zwane „główkami” i „ogonami”, odnoszą się odpowiednio do pierwszego i ostatniego momentu cieczy opuszczającej destylat. Są one ponownie destylowane lub odrzucane, ponieważ zawierają niepożądane związki molekularne, które nie stanowią elementu smacznego dla koneserów alkoholu. To, gdzie mają miejsce te „cięcia”, zależy głównie od smaku destylatora i od tego, w jaki sposób jest używany.

Garnki przeznaczone do ostatniego etapu destylacji są wykonane z miedzi, materiału, który oddziałuje z cząsteczkami w celu zwiększenia profilu destylatu, zwłaszcza związków siarkowych, które powstają, gdy drożdże metabolizują się podczas fermentacji związków alkoholowych.

Ogólnie rzecz biorąc klasyczne garnki do destylacji, tworzą mocniejsze destylaty i często zachowują więcej smaku surowych składników niż inne rodzaje fotosów. Niestety rodzaje, które oferują nam stworzenie wysokiej jakości alkoholu, muszą być ładowane (napełniane), opróżniane i czyszczone między partiami z uwagi na niechciane pozostałości, które wytrącane są z cieczy podczas podgrzewania. Bardzo niewielu gorzelników używa otwartego ognia do podgrzewania destylarni, a większość z nich używa kurtek parowych lub cewek wewnętrznych.

Kontynuacja pracy nad destylatem.

Kolejną możliwością w trakcie produkcji są kolumnowe destylatory, które działają z tym samym celem, co klasyczny destylator, aby zmiksować różne aromatyczne pary, wszystkie o różnych temperaturach wrzenia, po wymyciu, a następnie ponownie je skondensować. Oto jak działają: Para przechodzi przez dolną część kolumny, aby spotkać jeszcze nieprzerobioną ciecz, która wylewa się z góry. Perforowane płytki leżą płasko na długości kolumny i wychwytują łuski, nasiona i inne resztki ziarna (jeśli takie istnieją), gdy spada płyn skrobiowy. Para na dole jest bardzo gorąca i staje się chłodniejsza wraz ze wzrostem, odparowując alkohole i smaki, gdy napotyka opadającą ciecz. Następnie po usunięciu alkoholi spada na dno destylatora i wytwarza więcej pary. Ponieważ alkohol ulatnia się w niższej temperaturze, niższe temperatury sprawiają, że ciecz wędruje ku górze, gdzie kondensuje się aromatyczny trunek, który będzie zawierać więcej alkoholu niż wody.

Pokaźna wielkość, konstrukcja i wydajność oznaczają, że ciągłe aparaty destylatorów mogą pracować 24/7, wytwarzając ogromne ilości destylatu. Usłyszysz ten rodzaj destylacji zwany „destylacją frakcyjną”, która odnosi się do różnych frakcji (związków), które są nadal uwięzione w różnych punktach w podłodze kolumny. Najłatwiejszym sposobem zobrazowania wewnętrznej struktury kolumny jest wyobrażenie sobie wielu fotosów połączonych ze sobą, jedna na drugiej. Im więcej pięter w kolumnie nadal, tym czystszy będzie wyprodukowany przez aparaturę destylat.

Ciekawostki na temat destylacji, o których mogłeś nie słyszeć.

Wbrew powszechnemu przekonaniu destylacja alkoholu i wytwarzanie alkoholu to dwa zupełnie różne procesy. Alkohol, czy to w piwie, winie, whisky czy wódce, nie jest nawet wytwarzany przez browarnika, winiarza czy gorzelnika, jest wytwarzany przez skromny, jednokomórkowy organizm zwany drożdżami. Tak jak dobry pszczelarz opiekuje się swoimi pszczołami i utrzymuje swoje pszczoły w zdrowiu, aby zrobić dobry miód, tak dobry gorzelnik pielęgnuje swoje drożdże i sprawia, że drożdże są szczęśliwe. To pierwszy i najważniejszy krok do stworzenia wyjątkowych napojów spirytusowych i absolutnie niezbędny dla kunsztu stojącego za naszym procesem gorzelni. Szczęśliwe drożdże pobierają cukry z owoców i ziaren i rozkładają je na dwutlenek węgla i alkohol. Proces ten, znany jako fermentacja, jest pierwszym krokiem do wytworzenia jakichkolwiek alkoholi i jedynym etapem, w którym alkohol jest faktycznie wytwarzany. Gdy drożdże wykonają swoją pracę, destylator pozostaje wówczas się z cieczą o zawartości alkoholu około 10%. Aby zmienić ciecz w tego czy innego rodzaju upragniony trunek, konieczna jest sztuka destylacji.

Destylację zwykle przeprowadza się na jeden z dwóch sposobów, w sposób ciągły, na dużą skalę przemysłową, lub na zasadzie wsadowej, za pośrednictwem małego destylatora alkoholu. Duże, nieustannie pracujące aparatury są idealne do tworzenia czystych, neutralnych napojów spirytusowych, takich jak wódka, a małe destylatory z partii są idealne do tworzenia aromatycznych napojów spirytusowych, takich jak whisky i brandy. Niektórzy jednak stosują oba rodzaje destylatów i w zależności od pożądanego smaku dzielą partię destylatora dla whisky i brandy oraz wykorzystują zarówno destylat ciągły, jak i partię dla wódki i ginu. Po zakończeniu destylacji alkohol może zostać natychmiast rozlany w butelce lub może wymagać długiego procesu starzenia, który pozwoli trunkom nabrać smaku. Wszystkie alkohole wywodzą się z krystalicznie czystych cieczy. Zarówno w przypadku whisky, jak i brandy, zyskują kolor dopiero po późniejszym starzeniu się beczki. Wybór beczki jest niezwykle ważny: mniejsze beczki dają ostrzejszy, dębowy smak, podczas gdy większe beczki dają łagodniejszy, bardziej złożony smak. Ponownie, w zależności od pożądanego smaku, spirytus wykorzystuje zarówno duże, jak i małe beczki do starzenia.

Artykuł powstał we współpracy z Freelancerem SEO / SEM – Pawłem Wróblewskim z cwierkaja.pl